Με ξεκίνημα στην τηλεόραση από τις αρχές του '80 και περάσματα σε σειρές όπως το «Πλοίο της Αγάπης», η «Σάντα Μπάρμπαρα» αλλά και τα θρυλικά «Hill Street Blues» και «Moonlighting», ο Ρόμπινς μπήκε βαθμιαία στο σινεμά με ταινίες όπως το «Top Gun» για να φθάσει σε εκείνο το ωραιότατο «Bull Durham» του 1988, που τον έβαλε δίπλα στον ακμάζοντα τότε Κέβιν Κόστνερ, τον γνώρισε στην Σούζαν Σαράντον και σημάδεψε την αρχή μιας στέρεης κι ενίοτε ένδοξης υποκριτικής καριέρας που για ένα φεγγάρι στην δεκαετία του '90 υπήρξε και σκηνοθετική.
Τα τελευταία χρόνια εκλείπει και ως ερμηνευτική παρουσία, η παρουσία του περιορίζεται σε τηλεοπτικές σειρές (όπως το «Silo» με την Ρεμπέκα Φέργκιουσον), στο σινεμά η πιο πρόσφατη εμφάνισή του ήταν στα «Σκοτεινά Νερά» του Τοντ Χέινς.
-
«Το Ξύπνημα στον Εφιάλτη» (1990): Ένα δράμα για τον μεταβιετναμικό αμερικανικό εφιάλτη, ένα horror εντυπωσιακού τελικού twist και μια συγκινητική οικογενειακή ιστορία με τον Τιμ Ρόμπινς, τέλειο everyday man να ταυτιστείς στο επίκεντρο. -
«Ο Παίκτης» (1992): Τότε ήταν η μεγάλη επιστροφή στη φόρμα του Άλτμαν, σήμερα παραμένει μια στυγνά εύστοχη ιστορία πάνω στο καζάνι της βιομηχανίας και ο Ρόμπινς η τέλεια ενσάρκωση του υπεροπτικού golden boy παραγωγού που τα κερδίζει όλα και χάνει την ψυχή του. -
«Ο κύριος Χούλα Χουπ» (1993): Ο συνήθης «ηλίθιος» των αδερφών Κοέν, δεν γίνεται εδώ αντικείμενο χλευασμού, τουλάχιστον για τα δικά τους μέτρα, χάνει μόνο από τη ματαιοδοξία του και δημιουργεί ένα απολαυστικό δίπολο πλάι στον αμοραλισμό του Πολ Νιούμαν. -
«Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ» (1994): Τα λόγια περιττεύουν, το πιο αγαπημένο από τον κόσμο δράμα απόδρασης, μια θαυμάσια, μεθοδική, ψυχαγωγική ταινία που εκμεταλλεύεται την καθημερινή, απόλυτα συμπαθή ιδιοσυγκρασία του ηθοποιού. -
«Ο Ύποπτος της Οδού Άρλινγκτον» (1999): Ταινία με φανατικό κοινό στη χώρα μας και διασταύρωση αξιόλογων ερμηνειών από ηθοποιούς της ίδιας φουρνιάς έφερε τον Ρόμπινς σε έναν ρόλο που προέβλεπε την τρομολαγνεία του 21ου αιώνα μέσα από μια αλληλουχία twists. -
«Σκοτεινό Ποτάμι» (2002): Η τρομερή μετάλλαξη ενός ηθοποιού που βρίσκει το σημείο τομής της εσωτερικότητας και του διφορούμενου με αναμενόμενα οσκαρικά αποτελέσματα.
